هفت جا ، نفس خويش را حقير ديدم

نخست، وقتي ديدمش كه به پستي تن مي داد تا بلندي يابد.

دوم، آن گاه كه در برابر از پاافتادگان ، مي پريد

سوم، آنگاه كه ميان آساني و دشوار مختار شد و آسان را برگزيد.

چهارم، آن كه گناهي مرتكب شد و با يادآوري اين كه ديگران نيز همچون او دست به گناه ميزنند ، خود را دلداري داد.

پنجم، آنگاه كه از ناچاري ، تحميل شده اي را پذيرفت و شكيبايي اش را ناشي از توانايي دانست.

ششم، آن گاه كه زشتي چهره اي را نكوهش كرد ، حال آن كه يكي از نقاب هاي خودش بود.

و هفتم، آنگاه که آوای ثنا در داد و آن را فضیلت دانست.